Nowoczesna, wyzwolona współczesność, a pośród niej zróżnicowanie pokoleń. Populacje scharakteryzowane przez literki. X, Y, Z. Generacja ludzi tak różnych,
a zarazem tak podobnych do siebie. Wręcz identycznie sfabrykowane klony. Witrynowe manekiny. Plastikowe posągi. Horda przewalających się przez chodnik młodych dziewczyn, z których różnicy między nimi nie określiłaby nawet ich rodzona matka. Wąskie talie, odkryte brzuchy, wyprostowane włosy, markowe buty, czarne kreski, czerwone usta i czarne ramoneski. Odmienność została w tyle. Dawno w tyle. Wyprzedziła ją moda i trendy. Pokonał Instagram. Jesteś inny – jesteś gorszy. Chcesz być różny – jesteś durny. Zamykamy się za drzwiami wirtualnego świata. Egzystencja sprowadzona do klikania. Cybernetyczny entourage kreuje nie tylko kanon piękna. Kreuje Nasze życia. Od początku do końca. Co mamy zjeść, w co się ubrać, jak się zachowywać, co czytać, co mówić, jak żyć. Wcale nie jesteśmy wyjątkowym pokoleniem. Jesteśmy pokoleniem idiotów przyspawanych do ekranów i monitorów. Zamiast przeżywać cokolwiek, myślimy tylko jak o tym przeżyciu poinformować resztę. Zastanawiamy się dlaczego nie znaleźliśmy się w innym miejscu. Nie jesteśmy piękni, sławni, no chociaż bogaci. Przestymulowani, ciągle zabiegani, walczący
o wolną minutę tak cennego czasu, którego stale brak. Co dzień patrzący w lustro. Nieustannie chcący coś zmienić. I zmieniający, wszystko po kolei. Od biustu, przez pupę, po twarz. Pompujący kolagen i kwas haliuronowy w każdy centymetr stworzonego poprzez cud ciała. Totalnie nie doceniający tego cudu. Cudu jakim jesteśmy. Jakim jest każdy z nas. Lepiej wygładzać, poprawiać, idealizować. Upiększać i gloryfikować, stale, od nowa. I znów patrzeć w lustro. I już się nie poznawać. Patrzeć na obcą nam osobę. Nie na siebie. I zaczynać tęsknić. Za własnymi niedoskonałościami. Za tym kim byliśmy. Tęsknimy za sobą. I walczymy z tą tęsknotą. Dusimy ją w zarodku. Nie pozwalamy wypłynąć jej na powierzchnię.
„Gdyby człowiek wiedział, że się przewróci to by sobie usiadł. Życie jest niestabilne”
A my wciąż samolubni. Egoistycznie myślący tylko o sobie. O czubku własnego nosa. Egoizm przeplata się z zazdrością, zazdrość z nienawiścią i tak w kółko. Życie pozbawione życia. Sprowadzone do konsumpcji. Zabita różnorodność. Martwa odrębność. Atrapa oryginalności. Pociąg do plagiatu. Imitacji innych. Wstrząsające monologi z samym sobą. Prostactwo zachowań. Dewastacja prawd moralnych. Kalectwo emocjonalne. I samotność. Skomplikowane potrzeby, którym nie jesteśmy
w stanie sprostać. Pycha rujnująca dobroć. Nadęta próżność. Duma ponad miarę. Fałszywa kontrola. Kontrola życia. Siebie i innych. Dążenie do celu. Po trupach do celu. Żądza władzy. Żądza sławy. Pośród tego wewnętrzna pustka, zapełniana przedmiotami. Permanentny strach o jutro. Bycie alfa. Ciągła rywalizacja. Pragnienie bycia górą. Naśladownictwo, ponoć znane tylko zwierzętom, tak naprawdę staje się naszym drugim ja. Stadność gatunku zamieniliśmy na indywidualizm. Życie
w watahach to nuda. Środowisko tak dalekie od naturalnych potrzeb. Pośrodku niego my, sztuczni, podążający za szablonem. Nawet nie próbujący być odkrywczy, nowatorscy. Znamy dziś cenę wszystkiego, tak naprawdę nie znając wartości niczego.
E.