5 lat, a czuje jakby to było wczoraj… to miasto stało się moim azylem, moją ucieczką. Przed cudzym wścibstwem i ludzkim egoizmem. Przyjęło mnie
w swoje ramiona i przytuliło – jak matka. Wielokrotnie pocieszało i śmiało
się razem ze mną. Czego nauczyło mnie to miasto? ...
Walczyć o swoje. I nigdy się nie poddawać. Przeć do przodu, ale nie za wszelką cenę. To miasto sprawiło, że dojrzałam - mentalnie. Przyjeżdżając tu byłam wybuchową nastolatką. Odjeżdżam stąd jako racjonalna, dojrzała kobieta, która wie czego chce.
A chcę przede wszystkim spełnienia. Na każdej płaszczyźnie. Może to zachłanność? Nie mi to oceniać.
Grzech powtarza, że jestem sentymentalna. I ma rację. Tylko jakoś ciężko przyznać się do tego na głos. Kocham swoje miasto - najmocniej. Ale w tej chwili czuję się jak matka dwójki dzieci, która swoją miłość musi dzielić na pół. To już zawsze będzie moje miejsce. Bo zostawiam tu cząstkę siebie. Tą wybuchową, bezczelną, impulsywną.
Ilekroć tu wrócę, będę przypominać sobie kalejdoskop swojego życia. Chwile, które będą przewijać się przed mymi oczyma klatka po klatce.
To miasto słyszało i widziało wiele. Chwile największego szczęścia i euforii. Chwile przeszywającego smutku. Rzekę łez i rozpaczy. Chwile słabości i strachu. Razem ze mną odczuwało rodzące się - najpiękniejsze z możliwych - uczucie, miłość. Słyszało kłótnie, rodzące się nieporozumienia i konflikty.
To miasto przesiąknęło mną, a ja nim. To chwila, w której czuję ogromną wdzięczność, przede wszystkim dla ludzi, których tu poznałam. Wszyscy byli na swój indywidualny sposób wyjątkowi. Wszystkim z nich, chcę podziękować. Za to, że są. Za to, że byli. Nawet na chwilę. To dzięki Wam codziennie znajduje w sobie siłę, aby być lepszą. Celebrować każdą chwilę, z filiżanką nie zastąpionej kawy w ręku. Pielęgnować to co w życiu najważniejsze. Swój ogródek - zwany życiem.
Zamykam kolejny etap w swoim życiu, życząc sobie i Wam, abyśmy w każdej nadarzającej się okazji byli wdzięczni za to co posiadamy. Bo posiadamy wiele, bardzo wiele! Abyśmy to dostrzegali i doceniali codziennie.
E.